Ostatni wspólny film Joanny Kos-Krauze i Krzysztofa Krauzego już we wtorek, 24 października o godz. 19.30 w Cinema Lumiere w Suwałkach. Role Jowity Budnik i Eliane Umuhire zostały zauważone na wielu festiwalach w Europie.
Jest rok 1994. Po tym, jak w Kigali zestrzelono samolot prezydenta Rwandy, trwają rozruchy między plemionami Tutsi i Hutu. W ciągu trwających 100 dni czystek z rąk ekstremistów ginie około miliona ludzi. Świadkiem tych wydarzeń jest Anna (Jowita Budnik) – polska ornitolog, która przyjechała do Afryki, aby prowadzić badania nad spadkiem populacji sępów w Rwandzie. Gdy zaczyna się ludobójstwo, Polka ratuje przed śmiercią młodą dziewczynę z plemienia Tutsi – Claudine. Anna umożliwia ocalonej ucieczkę do Polski. Po przylocie do kraju kobiety próbują otrząsnąć się z koszmarnych przeżyć, ale nie są w stanie wpisać się w rutynę codziennego życia. Pewnego dnia, po upływie kilku lat, Claudine decyduje się na powrót do ojczyzny. Anna postanawia wyruszyć wraz z przyjaciółką w tę niezwykle emocjonalną podróż do samego serca Afryki.
„Jak pisał Ryszard Kapuściński: ‘wiek XXI będzie wiekiem Innego’ i o tym właśnie chcemy opowiedzieć.” – Joanna Kos-Krauze, reżyserka
Pochodzimy z kraju, na którego ziemi wydarzył się Holocaust. Skutki ludobójstwa są w Polsce odczuwalne do dzisiaj. Mamy wręcz obowiązek w każdym pokoleniu powracać do pytań podstawowych: jak do tego doszło, jak żyć po ludobójstwie. Dlatego tak ważna jest pamięć i świadomość, gdzie zaczyna się spirala przemocy. Ludobójstwo w historii cywilizacji nigdy nie było aktem spontanicznym. Do tego trzeba przygotować społeczeństwa. Zwykle zaczyna się od słów. Spędziliśmy w Afryce kilka lat. Jadąc tam pierwszy raz, nie wiedzieliśmy, że przyjdzie nam tam spędzić najtrudniejsze lata: choroby, odchodzenia, żałoby, ale i nadziei. Najdłużej mieszkaliśmy w RPA. Krzysztof spędził tam czas na leczeniu onkologicznym, ale jednocześnie pracowaliśmy, przyglądaliśmy się uważnie społeczeństwu bardzo różnemu od naszego, poranionemu przez dziedzictwo apartheidu, niewyobrażalnej przemocy, napięć na tle rasowym, wstrząsających różnic ekonomicznych, ale jednocześnie, moim zdaniem, Południowoafrykańczycy są dużo bardziej tolerancyjni niż my w wielu sferach. Rwanda była początkowo doświadczeniem traumatycznym, spędziłam wiele tygodni na ekshumacjach, w miejscach pamięci. W tym miejscu każdy ma swoją historię. Tam wszędzie albo ktoś jest ofiarą, albo zabójcą, albo potomkiem mordercy. To jest bardzo skomplikowane. Tam jeszcze te wszystkie emocje nie ostygły. To wciąż jest doświadczenie zbiorowej traumy, której przepracowanie jest zadaniem na pokolenia. Takie wyjazdy naprawdę pozwalają przewartościować wszystko. Wiedzieliśmy, że te kilkuletnie doświadczenia prędzej czy później znajdą odbicie w filmie. Joanna Kos-Krauze
Joanna Kos-Krauze, Krzysztof Krauze – reżyseria, scenariusz
Pracujący wspólnie przez ponad dwadzieścia lat reżyserzy i scenarzyści Joanna Kos-Krauze i Krzysztof Krauze zrealizowali liczne, cieszące się sukcesami w kraju i za granicą, filmy fabularne. Joanna (urodzona w 1972) studiowała polonistykę i hebraistykę na Uniwersytecie Warszawskim, Krzysztof (1953–2014) ukończył PWSFTviT w Łodzi. Autorski tandem rozpoczął swą współpracę przy słynnym Długu (1999) oraz filmach telewizyjnych z cyklu Wielkie rzeczy i kontynuował poprzez kolejne, szeroko nagradzane na świecie produkcje, takie jak Mój Nikifor (2004) – Grand Prix, nagroda za reżyserię i nagroda aktorska na MFF w Karlovych Varach, Grand Prix MFF w Chicago i Denver oraz dziesiątki innych nagród na całym świecie; Plac Zbawiciela (2006) – nagroda za reżyserię i zdjęcia na MFF Camerimage, Grand Prix MFF w Trieście, nagroda specjalna jury i nagroda aktorska na MFF w Valladolid i wiele innych; oraz Papusza (2013) – specjalne wyróżnienie jury na MFF w Karlovych Varach, nagroda za reżyserię na MFF w Valladolid, nagroda „Szerokie Horyzonty” na MFF w Salonikach itd. Ptaki śpiewają w Kigali jest ich ostatnim wspólnym filmem.
Krzysztof Ptak (1954–2016) – zdjęcia
Ukończył PWSFTviT w Łodzi w 1979 r. Przez ponad trzydzieści lat był jednym z bardziej wpływowych, tworzących wyjątkowy wizualny styl polskich operatorów filmowych, współpracując z najważniejszym reżyserami, takimi jak Wojciech Marczewski, Jan Jakub Kolski, Joanna Kos-Krauze i Krzysztof Krauze oraz Andrzej Wajda. Otrzymał liczne nagrody w kraju i za granicą, m.in. osiem Orłów – Nagród Polskiej Akademii Filmowej, dwukrotnie nagrodę za zdjęcia na MFF Camerimage, nagrody za najlepsze zdjęcia na FFP w Gdyni i w Krakowie oraz nominację do nagrody za najlepsze zdjęcia Europejskiej Akademii Filmowej w 1989 r. Wybrane filmy: Kilka opowieści o człowieku (reż. Bogdan Dziworski, 1983); Dog Eat Dog (reż. Witold Starecki, 1993); Klejnot wolnego sumienia (reż. Grzegorz Królikiewicz, 1980); Tabu (reż. Andrzej Barański, 1986); Kornblumenblau (reż. Leszek Wosiewicz, 1988); Panna Nikt (reż. Andrzej Wajda, 1996); Historia kina w Popielawach (reż. Jan Jakub Kolski, 1998), Pornografia (reż. Jan Jakub Kolski, 2003), Jasminum (reż. Jan Jakub Kolski, 2006); Weiser (reż. Wojciech Marczewski, 2001); Edi (reż. Piotr Trzaskalski, 2002) oraz Joanny Kos-Krauze i Krzysztofa Krauze: Mój Nikifor (2004), Papusza (2013) i Ptaki śpiewają w Kigali (2017).
Józefina Gocman – zdjęcia
Studentka piątego roku WRiTV im. Krzysztofa Kieślowskiego w Katowicach. Pracowała jako in-game cinematic designer w TopWare Interactive. Autorka zdjęć filmów krótkometrażowych i dokumentalnych, takich jak Doktor Faustus (reż. Anna Urbańczyk, 2015), prezentowany na MFF Camerimage, czy Proch (reż. Jakub Radej), nagrodzony na festiwalu w Krakowie. Ptaki śpiewają w Kigali jest jej operatorskim debiutem w filmie fabularnym. Aktualnie pracuje nad zdjęciami do węgierskiego filmu The Nobel Prize (reż. Ciprian Mega).
Wojciech Staroń – zdjęcia
Urodzony w 1973 r. Absolwent PWSFTviT w Łodzi. Autor zdjęć do licznych, wielokrotnie nagradzanych na świecie filmów fabularnych i dokumentalnych, takich jak Plac Zbawiciela (2006) i Papusza (2013) Joanny Kos-Krauze i Krzysztofa Krauze, Sześć tygodni Marcina Janos Krawczyka, Fabryka wódki Jerzego Śladkowskiego czy El Premio / The Prize Pauli Markovitch – produkcja, która przyniosła mu Srebrnego Niedźwiedzia za najlepsze zdjęcia na MFF w Berlinie w 2011 r. Wyreżyserował szeroko docenione na świecie filmy dokumentalne, takie jak: Syberyjska lekcja (1998), nagrodzona na IDFA, Cinema du Reel i w Krakowie; Argentyńska lekcja (2011), zwycięzca Cinema Eye Honor, DOK Leipzig i MFF Camerimage; oraz ostatnio – Bracia (2015), nagrodzony na MFF w Locarno 2016.
Radosław Ochnio – dźwięk
Urodzony w 1977 w Ciechanowie. Zrealizował dźwięk do wielu filmów fabularnych i dokumentalnych, pracując m.in. z Jackiem Bławutem, Jerzym Skolimowskim, Michałem Marczakiem, Kubą Czekajem, Katarzyną Kozyrą i wieloma innymi artystami. W 2016 r. uhonorowany prestiżową nagrodą Europejskiej Akademii Filmowej za najlepszy dźwięk do filmu 11 minut Jerzego Skolimowskiego.
Pokaz filmu „Ptaki śpiewają w Kigali” w cyklu Kino konesera w Cinema Lumiere w Suwałkach
W naszym konkursie mamy do wygrania 2 pojedyncze bilety na pokaz filmu „Ptaki śpiewają w Kigali”. Wystarczy odpowiedzieć na pytanie: Czy Jowita Budnik odwiedziła kiedykolwiek Suwałki (chodzi o wizytę związaną z promocją filmu)? Jeśli tak, kiedy i przy jakiej okazji? Na odpowiedzi czekamy do piątku, 20 października do godz. 20.00. Zwycięzców wylosujemy spośród autorów poprawnych odpowiedzi. Nasz mail: redakcja@niebywalesuwalki.pl (odpowiedzi prosimy przesyłać wyłącznie drogą mailową).
Konkurs rozstrzygnięty – bilety wygrały p. Olga Suchocka i p. Katarzyna Jakul.
[contact-form][contact-field label=”Podpis” type=”name” required=”true” /][contact-field label=”E-mail” type=”email” required=”true” /][contact-field label=”Witryna internetowa” type=”url” /][contact-field label=”Wiadomość” type=”textarea” /][/contact-form]
