W tym roku do listy produktów tradycyjnych, prowadzonej przez Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi, zostały dopisane: stynka suwalska, rejbak i zaguby.

Fot. źródło: Wrota Podlasia i MRiRW

Stynki mieszkańcom Suwalszczyzny i turystom odwiedzającym ten zakątek Polski przedstawiać nie trzeba. Rodzaj jeziorny tej ryby występują jedynie w północnej i północno-wschodniej części kraju. Na wodach suwalskich stynkę poławiało się już od XIX w. i robi się to do dziś.

Stynka w literaturze kulinarnej pojawiła się już na początku XIX w. Zauważył ją i opisał m.in. Jan Szyttler – kucharz na dworze Stanisława Augusta Poniatowskiego, który w 1820 roku osiadł w Wilnie, gdzie zajmował się pisaniem książek kucharskich, popularnych w Polsce, na  Litwie i Białorusi. Proponował on stynkę zarówno smażoną, gotowana, jak też zapiekaną z warzywami.

Na zdj. zaguby

Zaguby to danie z ziemniaków i ciasta pierogowego charakterystyczne dla kuchni podlaskiej regionu nadbużańskiego, zwłaszcza okolic Drohiczyna (pow. siemiatycki). Nazwa „zaguby” pochodzi od archaicznego: „gub” lub „gubać się” czyli fałda, czy zawijanie (za Bruckner A., 1970, Słownik Języka Polskiego). Zaguby to rodzaj rolady z ciasta pierogowego z farszem ziemniaczanym. Starte ziemniaki podsmaża się z przyprawami i cebulą na patelni na złoto, a następnie przekłada i rozsmarowuje na płacie ciasta pierogowego. Całość zwija ściśle w rulon, jak roladę. Następnie kroi w ukośne kawałki i wrzuca je na osoloną wodę. Zaguby podaje się okraszone skwarkami, bądź ugotowane. Inną forma podania jest pokrojenie kawałków ugotowanych zagub w plastry i podsmażenie je na patelni na złocisto. Serwuje się je z surówkami, wedle uznania.

Na zdj. rejbak

Rejbak to pieczony placek z tartych ziemniaków z dodatkiem mięsa. Potrawa charakterystyczna dla regionu Kurpiowszczyzny, która mimo że przez wieki stanowiła i do dziś stanowi odrębność kulturową i językową, administracyjnie nie tworzyła nigdy osobnej jednostki terytorialnej. Obecnie znajduje się na terenie trzech województw: mazowieckiego, podlaskiego i – w niewielkim zakresie – warmińsko-mazurskiego. Podstawą rejbaka są surowe, starte na tarce ziemniaki, najlepiej z gatunku wysokoskrobiowych, aby zapewnić swoistą kleistość i mączystość potrawy. Do startych ziemniaków dodaje się rozmaite dodatki (najczęściej wędzony boczek i kiełbasę) oraz jaja i zagęstnik w postaci mąki, bądź kaszy mannej i piecze w blasze w piecu na złoto. Rejbak to potrawa popularna zarówno na stołach kurpiowskich gospodyń, jarmarkach i festynach z regionalnym jadłem, konkursach kulinarnych dla Kół Gospodyń Wiejskich ale też w menu restauracji z okolic Łomży, Nowogrodu i Kolna.

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Proszę wpisać swój komentarz!
Proszę podać swoje imię tutaj