Walka. Walka o wszystko. Czy jesteśmy do niej zdolni? Czy naprawdę tak potrafimy? Czy tylko myślimy sobie, że chcemy, że chcielibyśmy coś osiągnąć, a tak naprawdę nic nie robimy. Tak naprawdę staramy się tylko w swojej głowie.
Autor: dr Anna Natalia Chlebus
Na jedną kartę wszystko, jak struna każdy bras,
„Niech diabli porwą Coast Guard” – tak mawiał każdy z nas
Fragment szanty
Co nas powstrzymuje od działania?
Może lęk przed porażką… Bo łatwiej jest powiedzieć, gdy nie wyjdzie, że i tak nam na tym nie zależało. Łatwiej jest udawać przed otoczeniem i przed sobą, że w sumie i tak to coś, co nie wyszło, nie było dla nas ważne, niż przyznać się do tego, że właśnie straciliśmy coś niezmiernie dla nas istotnego.
I z tego lęku, że nie wyjdzie, wręcz z lęku przed ośmieszeniem, z lęku przed byciem przegranym w oczach otoczenia i w swoich oczach – po prostu nie stajemy do walki, nie stajemy do gry. Oddajemy mecz walkowerem.
Bo to takie straszne być przegranym. Wtedy byśmy musieli przyznać się, że coś zrobiliśmy nie tak, że czegoś nie umiemy, że czegoś nie mamy, albo że czegoś nie zrobiliśmy po prostu z lenistwa. A przecież nasze ego chce, uwielbia, pragnie być najlepsze, najpiękniejsze, bez żadnych braków, spełnione i zadowolone. Jeśli nie może być takie naprawdę (a ego nigdy nie zazna pełnego zaspokojenia i nigdy nie będzie doskonałe), to chce być takie przynajmniej na zewnątrz.
A co by się stało, gdybyśmy jednak stanęli do walki?
Przede wszystkim musielibyśmy podjąć wysiłek – i to nie jednorazowy zryw, w którym wszystko wydaje się piękne i możliwe do wykonania, tylko regularny wysiłek, związany z samodyscypliną, do którego niezbędne jest posiadanie głębokiej wewnętrznej motywacji.
My uwielbiamy się rozpraszać.
Jednego dnia może powstać postanowienie, że tak, chcemy coś konkretnego osiągnąć. Mamy cel i znamy drogę, którą musimy przejść do osiągnięcia tego celu. Ale po drodze zaczynają nas dopadać rozpraszacze, małe przyjemności, które nas odciągają. To tylko na chwilę, na pięć minut, oderwę się od tego, co miałam/miałem robić, i obejrzę wiadomości, albo przejrzę gazetę. A potem kolejna przyjemność – herbata pita 15 minut. I tak nie wiedzieć kiedy minęło pół godziny. A potem przychodzi wieczorne zmęczenie i już nie mamy siły, żeby się skupić na powrót na tym, co jest, a raczej było dla nas ważne, a na dodatek dopada nas „kac moralny” z powodu nie zrobienia tego, co mieliśmy zaplanowane.
I cały plan na nic.
Jak to mądrość ludowa głosi: „Dobrymi chęciami piekło wybrukowane” .
Czego zabrakło?
Motywacji.
A motywacja to „umiejętność pokonywania przeszkód w drodze do wyznaczonego celu”.
Co więc zatem powinniśmy zrobić, abyśmy mogli w życiu faktycznie sięgać na wyżyny naszych możliwości, aby te życie było spełnione, żebyśmy się nie obudzili pod koniec tego życia z poczuciem, że je po prostu straciliśmy, przeletargowaliśmy na niczym…
Co to ta walka, o której piszę?
To może być walka, czy gra – jak kto woli, o takie drobiazgi, jak lepsze samopoczucie na co dzień, zdrowszy styl życia, lepszą kondycję fizyczną, a może też o lepszą kondycję finansową. To może być walka o nasze szczęście, o kogoś bliskiego, czy nawet o nasze życie.
Czy potrafimy taką walkę podjąć? Czy też wolimy oddać życie walkowerem…
Więcej na blogu PROedukacyjnie – http://proedukacyjnie.blogspot.com/
„Śmierć nie jest smutna. Smutne jest to, że większość ludzi wcale nie żyje.”
Dokładnie:)
„Człowiek jest jedynym zwierzęciem, które żyje tak, jakby nigdy nie miało umrzeć i umiera tak, jakby nigdy nie żyło” – to akurat Dalajlama.